" Köpek (Sümer ismi, ur-gi; semitik adı, Kalbu) ilk evcil hayvanların biriydi ve koruma sürüleri ve düşmanlardan evlerine esas görev yaptı.
Köpeklerin şehirlerde özgürce dolaşmasına rağmen, eski Doğu'da köpek her zaman sadece bir efendiye bağlıydı ve onun tarafından bakıldı.
Elbette köpek aynı zamanda bir leş yiyiciydi ve köylerde sırtlan ve çakallarla aynı hizmeti veriyordu.
Bildiğimiz kadarıyla, sadece iki ana köpek ırkı vardı: çoğunlukla avcılıkta kullanılan büyük tazılar ve çok güçlü köpekler (Danimarkalılar ve Mastiffler sırasına göre),eski Doğu'da zaten kurtlardan çok daha büyüktü ve bu nedenle çoban köpeği olarak özellikle uygundu.
Kaynaklar çok sayıda alt ırkı ayırt eder, ancak onları yalnızca kısmen tanımlayabiliriz. Köpek genellikle terapi tanrılarının yoldaşıydı. "Köpek" kelimesinin o zamanlar aşağılayıcı bir terim olarak çok az kullanıldığına dikkat edilmelidir. "
Köpekler, yazılı kelimeden bu yana insanlık tarihinin bir parçası olmuştur . Türkiye'deki antik Göbekli-Tepe tapınağı, M.Ö. Ein Mallaha, İsrail, yaşlı bir adamın bir köpek yavrusuyla birlikte gömüldüğü yer. Antik dünyanın birçok kültüründe köpekler önemli bir rol oynadı ve büyük ölçüde bugün olduğu gibi görüldü. Köpekler sadık arkadaşlar, avcılar, koruyucular ve ailenin değerli bir parçası olarak görülüyordu.
Yakın Doğu'nun en erken tarihinde, Antik Mezopotamya'dan Gılgamış Destanı'nda (MÖ 2150-1400 tarihli), köpekler bölgedeki en popüler tanrıçalardan birinin yoldaşları olarak yüksek ayrıcalıklara sahiptir;
tanrıça Innana (Ishtar) yedi av köpeğiyle seyahat eder .
Tanrıçanın yeraltı dünyasına gittiği ünlü Innana İnişinde, kocası Dumuzi, kraliyet maiyetinin bir parçası olarak evcil köpekleri besler.
Köpekler, Mezopotamya sanatının kahramanlarıydı, avcılar olarak, aynı zamanda yoldaşlar olarak. Köpekler içeride tutuldu ve aileleri tarafından bugün olduğu gibi benzer şekilde tedavi edildi.
Kakma yazıtlar ve plaklar, efendilerini bekleyen köpekleri tasvir ediyor ve tarihçi Bertman'a göre gerçek bir aile hayatı sürdüler.
Bir çobanın flüt çaldığı ve köpeğinin oturup dikkatle dinlediği sahneleri betimleyen bir kısma bulundu”.
Ayrıca, Von Soden, “Tedavi Tanrıları”nda sağlık ve şifadan sorumlu tanrılara ve özellikle de köpeğinin huzurunda düzenli olarak temsil edilen tanrıça Gula'ya atıfta bulunur.
Köpek tükürüğü, o zamanlar tıbbi olarak kabul edildi, çünkü köpeklerin genellikle yaptığı yaraları yalama eyleminin iyileşmeye yardımcı olduğuna dair yaygın bir inançtı.
